IM, 33 jaar
Mijn partner en ik maakten samen de keuze voor abortus. Het voelde goed, het voelde als het juiste. We wisten vanaf het begin dat dit was wat we als gezin moesten doen. Er was geen twijfel, geen onzekerheid – alleen het besef dat dit de enige weg was voor ons.
Maar nu zaten we in het abortuscentrum, in een kamer die steeds kleiner leek te worden. Zes dagen wachten. Het voelde absurd, alsof we niet vertrouwd werden met onze eigen beslissing. Alsof het systeem dacht dat we, ondanks alles, nog niet klaar waren om verder te gaan, terwijl we al lang wisten dat dit de juiste keuze was. “Waarom moeten we wachten?” vroeg ik, mijn stem vol frustratie. “We hebben besloten, dit is wat we wilden. Waarom kunnen we niet gewoon doorgaan?”
Mijn partner keek me aan, zijn gezicht net zo moe als het mijne. “Ze willen dat we twijfelen,” zei hij zacht. “Dat we ons bedenken.”
Ik schudde mijn hoofd. “We hebben er geen moment over getwijfeld,” zei ik. “Van de eerste seconde was dit onze beslissing. Dit is wat we als gezin wilden, en toch moeten we 6 dagen verplicht wachten tot we een behandeling konden hebben. Waarom?”
De stilte was zwaar. Ik voelde de tijd in mijn lichaam trekken, als een verlammende kracht die ons vasthield in een keuze die we al lang hadden gemaakt. Wat hadden deze zes dagen ons te bieden? Wat was het doel, behalve het gevoel van controle verliezen over iets wat al zo duidelijk was? “Wat als we het niet hadden moeten doen?” vroeg ik zacht, maar mijn partner keek me aan en zei rustig: “We hebben geen keuze. Dit is wat we moeten doen.”
