Anoniem
Februari 2025, op een maandag voelde ik dat er iets niet klopte. Mijn lichaam deed raar en mijn menstruatie bleef al enkele dagen uit. Ik deed een test en zag meteen 2 lijntjes. Ik verstijfde en begon te huilen. Ik, als alleenstaande mama van 3 kindjes waarvan de jongste 10 maanden is, had mezelf op voorhand al gezegd dat er nu even geen 4de wondertje bij kan. Ik heb dan na enorm veel denken en met pijn in het hart naar het abortuscentrum gebeld. Enkele dagen later mocht ik op eerste consultatie gaan. Na het gesprek en bezoek bij de gynaecoloog kreeg ik het nieuws dat ik al 17 weken zwanger was. Te ver voor een abortus voor in België. Er ging van alles door mijn hoofd. Ik werd emotioneel en brak.
Tijdens een extra gesprek werd mij uitgelegd hoe ik eventueel een behandeling in Nederland kon hebben. Ik kreeg hier van Luna enorm veel steun en hulp bij. Ik moest bij deze keuze heel realistisch zijn en in mijn situatie was abortus de beste optie.
2 weken later was het dan zover en ging ik naar Nederland met taxi Compagnon en 2 vriendelijk chauffeurs die me enorm op mijn gemak hebben gesteld. Tijdens de rit kreeg ik meermaals een krop in mijn keel. Aangekomen in Nederland moest ik langs de gynaecoloog. Ik kreeg een echo mee die hier thuis nu een mooi plekje heeft. De ingreep ging goed, maar voelde zo leeg. De mensen van het Vrelinghuis in Utrecht hebben mij enorm goed opgevangen. Ik ben dankbaar voor alle hulp en steun die ik gehad heb en nog steeds krijg. Mijn kindje zit voor altijd in mijn hart.
