Sophie
De beats van de reggaeton vullen de club. Om me heen flitsen blauwe en rode lichten. Ik heb het snikheet door de dansende menigte om me heen. Ik kijk naast me, waar twee diepbruine ogen me lachend aankijken. Hij slaat een arm om mijn middel en een rilling trekt door mijn lichaam. Vlinders gieren door mijn lijf. Het voelt alsof mijn hart even stopt met kloppen. Ik schrik. Wat is dit? Ik heb een vriend thuis in Nederland. En ook al ben ik niet van plan om voorlopig terug naar Nederland gaan, en is hij ook niet van plan om naar Zuid Amerika te komen; toch zei ik vol overtuiging tegen hem dat we elkaar snel weer gingen zien, toen we vorige week afscheid namen op Schiphol. Nu in de club weet ik niet wat me overkomt.
Een jaar later ben ik nog steeds in de ban van de eigenaar van die mooie diepbruine ogen. Hoewel ons kind niet op aarde is gekomen, zijn we nog steeds samen. Sterker nog, de abortus heeft ons bij elkaar gehouden. Nog geen twee maanden nadat we elkaar leerden kennen was het raak: mijn menstruatie bleef uit, en een positieve test bewees de reden waarom. Ik keerde terug naar Nederland om de zwangerschap af te breken. Ondanks dit moeilijke besluit, sta ik nog steeds een volle 100% achter de keuze. Op dat moment hadden we niet de middelen om een kind op te voeden. Geen werk, geen huis, geen papieren om hem naar Nederland te laten komen, of ik naar zijn thuisland. Hoe konden we in godsnaam in zo’n instabiele situatie een kindje ter wereld brengen? Desondanks is het een moeilijke beslissing: kiezen of je je kindje wilt houden of niet, is niet een keuze die je wilt nemen. Het liefste sluit ik m’n ogen, en doe alsof er niks aan de hand is.
Soms voelt het alsof ik in twee werelden leef. Mijn familie en vrienden in Nederland vonden het vanzelfsprekend om te kiezen voor een abortus. Ik ben nog jong, heb geen stabiel inkomen, en niet eens een plek om te wonen.
De cultuur in Latijns-Amerika is op z’n zachts gezegd tegenovergesteld. Daar wordt het moment van bevruchting als een schepping en gift van het leven gezien. Het idee alleen al om abortus te hebben, wordt gezien als invloed van de duivel: het vermoorden van jong leven. Vanuit deze hoek van de wereld voelde ik juist alle steun om de baby te laten volgroeien en een familie te starten. Dat maakte de keuze beslist niet makkelijker. Ondanks al onze cultuurverschillen, zijn m’n vriend en ik altijd respectvol en liefdevol naar elkaar toe gebleven, ook al was dat soms lastig.
Nu, een jaar later, ben ik bij hem ingetrokken in Zuid Amerika. Over een paar maanden moet ik het land weer uit, totdat we een oplossing hebben geregeld zodat ik langer kan blijven. Ondertussen zijn we hard aan het werk om samen een leven op te bouwen. Wie weet, als we in de toekomst een stabiele situatie hebben, kan er een tweede zwangerschap komen.
