Assistent project manager, 22 jaar, houdt van reizen en muziek
Ik heb PCOS waardoor mijn menstruatie sowieso heel onregelmatig is en soms uitblijft. De kans op een natuurlijke zwangerschap was volgens mijn gynaecoloog heel klein. Bovendien nam ik de pil en had ik niet echt zwangerschapssymptomen.
Toen ik de boodschap kreeg in het abortuscentrum was ik in shock, en ook ongerust. Tegelijk raasden er zoveel vragen door mijn hoofd. Hoe kan dit? Mijn huisarts had bloed geprikt en zei dat ik nog maar heel pril zwanger was. Achteraf heeft ze mij uitgelegd dat HCG een Gauss-curve volgt en dat de waardes van een zwangerschap van 7 weken overeenkomen met die van een zwangerschap van 17 weken. Die foute interpretatie gebeurt wel vaker, zeiden ze me in het abortuscentrum.
De keuze om de zwangerschap af te breken was voor mij meteen heel duidelijk. Ik heb een kinderwens, maar nu nog niet. Toen bleek dat ik in België geen behandeling meer kon hebben, was ik boos. Hoe kan het zijn dat ik letterlijk de grens over moet en geen degelijke gezondheidszorg kan krijgen in mijn eigen land? En ik behoor dan nog tot de ‘gelukkigen’ met een netwerk van begripvolle ouders en vrienden, die bovendien de middelen heeft en 900 euro op tafel kan leggen voor een behandeling in het buitenland. Niet iedereen heeft die mogelijkheden. Die gedachte vind ik vreselijk.
Ik kan niks slechts zeggen over de behandeling in Nederland, maar toch voelt het niet juist. Ik erger mij aan politiekers die op televisie debatteren over wat wel en niet kan en praten over barbaarse behandelmethoden. Dat helpt mij echt niet verder, integendeel. Praat liever mét dan over vrouwen die in deze situatie zaten. Luister naar hun verhalen en geef hen vooral het recht om zelf te beslissen of ze wel of niet een kind op de wereld willen zetten.
