Amber, 18 jaar
Mijn vriend en ik maakten vroeger altijd grapjes over dat ik zwanger zou zijn. We hebben ook een paar keer een test gedaan en ik weet nog dat ik diep vanbinnen teleurgesteld was telkens die negatief bleek. Tot die op een dag wel positief was. De test gaf 3+ weken aan en bij mij kwam het moedergevoel bijna meteen op. Ondanks dat we allebei nog heel jong waren – ik was 17 en mijn vriend 19 – en geen geld hadden, besloten mijn vriend en ik de zwangerschap te behouden. Toen mijn vriend het aan zijn mama vertelde, reageerde die meteen dat abortus de enige optie was. Ineens draaide mijn vriend ook helemaal. Er brak voor mij een heel verwarrende periode aan. De ene dag wilde hij er helemaal voor gaan, de andere dag weer niet.
Ik heb uiteindelijk een vrouw in vertrouwen genomen waar ik al lang een goed contact mee had. Ik heb haar alles uitgelegd en gezegd dat ik de zwangerschap wilde laten weghalen. Zij zei me dat ik terecht kon in het abortuscentrum van Antwerpen en ging uiteindelijk ook mee naar het eerste gesprek. Op de dag van de behandeling was mijn vriend erbij. Toen een hulpverlener mij uitleg kwam geven, was ik echt heel emotioneel. Mijn vriend probeerde mij gerust te stellen, maar dat hielp niet zoveel.
De behandeling zelf vond ik vreselijk. De vrouw die mij begeleide deed dit oprecht heel goed. Ze probeerde me op alle manieren af te leiden en dat werkte soms wel. Toch heb ik nog nooit zo’n intense pijn gevoeld. Gelukkig was de pijn snel over toen ik terug op de kamer was. Ik heb wel nog altijd spijt dat ik geen foto van de echo heb gevraagd.
Eenmaal thuis heb ik veel gerust en er niet meer echt over gepraat. Ik voel me nog steeds ergens schuldig, maar besef zelf ook dat dit eigenlijk wel de beste keuze was. Ik start dit jaar met een opleiding om mijn droomjob te kunnen uitoefenen. Als ik mijn kind had gehouden kon ik dit allemaal vergeten. Ik denk er soms nog wel aan, maar niet zo heel veel meer.
