Avonturier – 33 jaar
Ik was al lang samen met mijn vriend. We gebruikten een condoom, maar toch liep het mis. Toen ik zwanger bleek, was ik meer in paniek dan ik verwacht had. Ik voelde me niet voldoende voorbereid en financieel niet sterk genoeg om een kind op de wereld te zetten. De keuze was voor mij duidelijk, maar tegelijk verwarrend. Ik werd al heel vroeg in de zwangerschap geconfronteerd met allerlei veranderingen in mijn lichaam, met misselijkheid en pijnlijke borsten. Ik voelde me meteen zwanger, dat besef vond ik niet fijn.
Ik had nooit stilgestaan bij het taboe rond abortus, tot ik zelf in de situatie zat. Gelukkig kon ik er met mijn partner over praten, en met een vriendin die toevallig net op dat moment in dezelfde situatie zat. Mijn (schoon)familie heb ik het niet verteld, uit schrik voor hun reactie. Na de behandeling voelde ik mij opgelucht, maar ook schuldig. Ik vermoed dat mijn christelijke opvoeding daar voor iets tussen zit. Ik zou er liever open over praten, want de geheimdoenerij is precies waar ik het meeste last van heb gehad.
