Alina - 18
Ik bleek op het moment van het eerste gesprek 9 weken en 5 dagen zwanger. Ik kon het niet geloven. Ik zag de echo, maar durfde niet vragen of ik mee mocht kijken. Niemand in mijn omgeving zag mijn pijn, mijn twijfels. Ik voelde me radeloos en alleen. Ondanks de uitleg die ik in het abortuscentrum kreeg, was ik op de dag van de curettage bang, omdat ik niet wist wat me te wachten stond.
De avond na de behandeling kwam ik thuis en deed ik alsof er niks gebeurd was. Ik praatte over school en verder over niks. Ik ging naar boven, legde me op mijn bed en viel in slaap. Ik schreef brieven en ik tekende om mijn verdriet te plaatsen. Niets hielp. Nu, zoveel maanden later, heb ik alles kunnen vertellen aan mijn ouders. Dat deed me veel, ze bieden me veel steun. Aan mijn vriend heb ik geen steun. We verwerken het elk op onze eigen manier. Hoe onze toekomst er samen uitziet, weet ik niet.
Tot vandaag heb ik nog steeds veel verdriet en pijn. Ik ga langs bij een psycholoog en start binnenkort met therapie. Ik probeer zoveel mogelijk mijn gedachten te verzetten, maar dat is niet altijd mogelijk.
