Iedereen vond het logisch dat mijn vriendin het moeilijk had. Het leek alsof ik een buitenstaander was in mijn eigen verhaal.

Mijn vriendin en ik waren 23 en net afgestudeerd. We hadden plannen om te reizen en carrière te maken. Hoewel we allebei wel ooit mama en papa wilden worden, pasten kinderen op dat moment nog niet in het plaatje. En toen was er die positieve zwangerschapstest. We waren in shock. Het was voor ons allebei duidelijk dat we hier niet klaar voor waren. Toch was de beslissing om voor een abortus te gaan echt niet makkelijk. Ik voelde me zo triest. We hebben veel gepraat, en een beetje gedroomd ook. Van ‘wat als we er toch voor zouden gaan’.

Toch leek de buitenwereld mijn verdriet niet te begrijpen. Iedereen vond het logisch dat mijn vriendin het moeilijk had, zij had de ingreep immers ondergaan. Het leek alsof ik een buitenstaander was in mijn eigen verhaal. Ik kropte mijn gevoelens op. Abortus is een vrouwenzaak, waarom zou ik me daar als man slecht om voelen? Nu weet ik wel beter. Ondertussen zijn we een paar jaar ouder en wijzer. Ik sta nog steeds voor 100% achter mijn beslissing, maar af en toe speelt het nog in mijn hoofd. Gelukkig kan ik er dan met mijn vriendin – ondertussen mijn vrouw – wel goed over babbelen.