Bo, 39 jaar
Het feit dat ik zwanger was kwam als een donderslag bij heldere hemel. Ik was eindelijk terug gelukkig en op mijn gemak, na een relatie van meer dan 3 jaar met mentaal en fysiek misbruik. Helemaal zeker van de keuze van een leven zonder hem. Een overwinning voor mezelf, een opluchting voor mijn omgeving. Door een aanhoudende ‘buikgriep’ suggereerde een vriendin dat ik wel eens zwanger kon zijn. Achteraf bekeken waren alle signalen aanwezig, maar ik dacht dat ik onvruchtbaar was.
De twee streepjes die onmiddellijk verschenen op de test bewezen het tegendeel. Mijn eerste gedacht was: dit wil ik niet. Ik ben 39, heb mijn kinderwens al even achter me gelaten en wil geen verbintenis voor het leven met een man die me in een depressie én de psychiatrie had geduwd. Na het eerste gesprek bij LUNA moest ik van de wet nog 6 dagen wachten. Ik was misselijk en ziek, zwak en moe. Misschien is dit doenbaar op een roze wolk, maar voor mij was zwanger zijn de hel.
Na de behandeling voelde ik direct beter en fitter. Mentaal viel er een last van me af. Pijn heb ik niet gehad, hoogstens wat ongemakkelijke ‘maandstondenpijn’. Iedereen bij LUNA was heel lief en begripvol, zonder enig oordeel. Ik voelde me wel emotieloos en daarom ook een beetje schuldig. Is dat normaal? Waarom moet ik niet wenen? 1% van me vraagt zich af hoe mijn kind zou zijn. Maar niet in dit leven, niet voor dat kind.
