Anoniem, 19 jaar
Ik was 18 toen ik zwanger raakte. Ik woonde samen met mijn toenmalige vriend, maar toen ik hem vertelde dat ik de zwangerschap niet wilde doorzetten — omdat ik er gewoon nog niet klaar voor was — wilde hij daar niks van horen. Er viel niet met hem te praten. Hij wilde dat ik het hield, en daar bleef het bij.
Ik probeerde erover te praten met mijn moeder. Ze zei: “Het is jouw keuze,” maar ook meteen: “Ik zou het wel echt heel jammer vinden.” En dat was het. Geen steun, geen begrip. Ik voelde me compleet alleen met mijn keuze. Iedereen om me heen wilde dat ik het kind hield. Behalve ik.
Ik wist dat ik het niet aankon. Ik wilde het niet. En toch voelde het alsof ik het helemaal alleen moest doen. Tot ik naar mijn kickboksdocent ging. Iemand die ik vertrouwde, iemand bij wie ik me veilig voelde. Ik vertelde hem wat er aan de hand was en hij luisterde. Zonder oordeel.
Samen hebben we een afspraak gemaakt bij een kliniek. Hij ging met me mee. Niet omdat hij moest, maar omdat hij er voor me wilde zijn. Omdat ik dat nodig had. Ik stond er eigenlijk alleen voor — maar op dat moment stond hij naast me. En dat heeft me erdoorheen getrokken. Ik heb gekozen voor mezelf. Voor mijn toekomst. En ook al was het moeilijk, ook al wilde niemand anders dat ik het deed, ik weet dat ik toen het juiste heb gedaan voor mezelf.
