Anoniem - 32 jaar
Begin dit jaar ontdekte ik dat ik zwanger was. Ongewenst, want hoewel ik mijn sekspartner regelmatig zag, wilde ik geen kind van hem. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was, was ik kalm en rationeel. Na ongeveer tien minuten nadenken, wist ik dat er maar één juiste beslissing was: een abortus. Tijdens mijn afspraak met de huisarts, het eerste gesprek in de abortuskliniek en de wachttijd nadien bleef ik zeker van mijn keuze. Zo zeker dat ik het erg vervelend vond dat de medische professionals verplicht waren om telkens te vragen ‘of ik wel zeker was’.
De verplichte wachttijd van 6 dagen duurde voor mij ontzettend lang. Ik begon de dingen in mijn hoofd veel erger te maken dan ze zijn. Die mentale stress had grotendeels vermeden kunnen worden. Achteraf gezien voelde de wachttijd bijna wreed aan.
Veel kennissen en vriendinnen van mijn leeftijd zijn zwanger of hebben kinderen. Ik worstelde tijdens de wachtperiode met de maatschappelijke druk die er op vrouwen ligt. Ik ben 32 jaar en ik heb een kinderwens. Toch wilde ik een abortus omdat de vader niet de juiste partner is. Was dat gek? Wat als ik nooit meer zwanger word? Zal ik hier over tien jaar spijt van hebben? Online ging op zoek naar getuigenissen van vrouwen die deze beslissing hebben gemaakt om dezelfde redenen als ik. Maar de meeste getuigenissen over abortus gingen over vrouwen die een verkrachting hadden meegemaakt, of over tieners. In die verhalen was er altijd een ‘zeer goede reden’ voor de abortus. Het voelde soms alsof mijn redenen niet zwaar genoeg wogen.
Op dat vlak heb ik me erg alleen gevoeld. Daarom schrijf ik dit. Om te zeggen: je hoeft je niet te verantwoorden. Jouw redenen zijn van jou, en ze zijn goed genoeg. Mijn redenen zijn van mij, en ze zijn goed genoeg. Zelfs als je 32 bent en een kinderwens hebt.
