Edith, 46 jaar
Voor mijn partner was een tweede kind onbespreekbaar. Daar had ik mij bij neergelegd. Dat doe je nu éénmaal in een relatie, je maakt compromissen. Deze zwangerschap was dus een “ongelukje”. Na een goed gesprek met de psychologe van het abortuscentrum stonden we als koppel achter ons besluit om de zwangerschap te beëindigen. De voornaamste reden was onze leeftijd. Bovendien verliep mijn eerste zwangerschap ook niet vlekkeloos. De vrees dat dit zich nogmaals zou herhalen was groot.
Ik herinner me nog exact de dag van de behandeling. Ik moest die alleen doorstaan wegens corona. Gelukkig waren de hulpverleners van LUNA er om troost en warmte te bieden en me erdoor te helpen. Ergens blijf ik het wel spijtig vinden; maar de redenen waarom we deze keuze maakten, wegen meer door.
Elk jaar op 17 december sta ik stil, met een traan. Deze keuze was de beste voor iedereen, maar dat wil niet zeggen dat ik er niet soms verdrietig om ben.
