Sophie, 49 jaar
Ik heb heel lang nagedacht. Ik had nog geen kinderwens, zag het niet zitten om een kind alleen op te voeden en wilde verder studeren. Ik heb deze beslissing alleen genomen. Ik wilde door niemand beïnvloed worden. Ik heb de ‘soulmate’ wel laten weten wat ik ging doen. Hij ging me helpen, maar het bleef bij woorden. Ik had ook geen verwachtingen. Ik heb de curettage alleen ondergaan. Ik heb nooit spijt gehad, maar voelde wel een zekere schaamte.
Vlak daarna heb ik het aan mijn ouders verteld. Dat was heel emotioneel. Ik had mijn papa nog nooit zien wenen. Ik wist niet dat mijn mama 25 jaar daarvoor dezelfde beslissing had genomen.
Ik heb heel lang getwijfeld aan mijn kinderwens. Ik weet niet of dat met de abortus te maken had. Uiteindelijk heb ik samen met mijn partner op mijn 39ste een prachtige zoon gekregen. We prijzen ons nog elke dag gelukkig, want 3 jaar later zat ik in mijn menopauze.
Ik zou het allemaal opnieuw doen. Als ik hoor en lees hoe mensen (ver)oordelen over abortus, word ik heel kwaad. Abortus doe je niet voor je plezier. Stop met vrouwen te betuttelen. We kunnen echt wel zelf beslissen of we een kind willen of niet. Ondertussen geniet ik met volle teugen van mijn kleine wonder, die binnenkort 10 kaarsjes mag uitblazen.
