Isaura, 25 jaar
Een relatie die na heel wat strubbelingen opnieuw op de rails raakte, een tof appartement, twee lieve honden en mooie toekomstplannen. Bij die laatste categorie hoorde een uitgesproken kinderwens voor de toekomst. Maar toen klopte die toekomst plots deze zomer al aan.
Een menstruatie die wat langer op zich liet wachten, bracht me niet meteen van de wijs. Ik voelde immers krampen die normaal gezien ook aankondigen dat de ‘leukste’ tijd van de maand in aantocht is. Ik nam ook de pil. Guess what, krampen kunnen een teken van innesteling zijn, en ook de pil durft weleens falen. Mijn hart sloeg over toen op de zwangerschapstest meteen ‘2-3 weken zwanger’ op verscheen.
Ik was blij, enthousiast en tegelijk enorm overweldigd, maar al snel werden die gelukkige gevoelens getemperd door de reactie van mijn toenmalige vriend. Pure paniek laaide in hem op. Begrijpelijk, want hier hadden we niet op gerekend. Nu nog niet, althans.
Fatsoenlijk praten met elkaar en communiceren over onze gevoelens leek onmogelijk. Na veel twijfels van zijn kant kreeg ik op een namiddag eindelijk een verlossend antwoord. “Ik zie jou graag, laten we ervoor gaan.” De roze wolk bleef bij hem ook de dagen daarna echter uit. Ik stelde hem voor een keuze. Er voor de volle honderd procent voor gaan, of weggaan. Een uur later stapte hij gepakt en gezakt de deur uit.
Volledig van slag en overmand door emoties moest ik een keuze maken die mijn leven zou bepalen. Alleenstaande moeder worden of volledig ‘opnieuw’ beginnen en de zwangerschap afbreken. Beide opties had ik me vroeger nooit kunnen inbeelden. Helemaal overdonderd maakte ik een afspraak bij de abortuskliniek. Daar boden ze me op dat moment precies wat ik nodig had. Geen medelijden, wel een concrete uitleg over mijn mogelijkheden en een goed gesprek.
Daarna was er een wachttijd van zes dagen. Tijd die ik wel echt nodig had, omdat ik nog zo extreem in dubio leefde. Uiteindelijk koos ik voor abortus. De zuigcurretage duurde amper tien minuten, maar vond ik zeer pijnlijk. En ook al had ik een fantastisch vangnet, ik voelde me achteraf nog nooit zo eenzaam.
Na de abortus was ik ‘oké’. “Het was de beste beslissing voor iedereen”, “Jouw tijd komt nog wel”, “Je mag content zijn dat je met die kerel geen kind hebt”, “Maar dat was nog geen kind, dat was nog maar piepklein”, hoor je dan. Maar dat wilde ik niet horen. Voor mij voelde mijn zwangerschap wél serieus. En dat moet ik nu een plaats leren geven. Dat mijn kind welkom was voor mij, maar dat de omstandigheden mijn leven een andere richting induwden.
Abortus is niet ‘zomaar’ iets. Elke situatie verschilt en iedereen kijkt er anders naar. Maar het is geen gebeurtenis om luchtig weg te wuiven. Het geeft vrouwen de vrijheid om over hun eigen lichaam te beslissen, en dat is belangrijk.
