Twee dagen na de test had ik een afspraak in het abortuscentrum. Daar bleek dat ik al veel verder was dan eerst gedacht.

Anoniem, apotheker, 30 jaar

Ik was overtijd en deed een test. Ik had helemaal niet door dat ik zwanger was. Ik had geen buikje, was niet misselijk, niet moe. Totaal niets. Ik had – naar mijn gevoel – zelfs nog mijn menstruatie gehad. Ik was niet bijgekomen, op een kilo na. Maar dat kan wel na de zomervakantie. Toen ik zwanger bleek, dacht ik dat het heel pril was, en besliste ik meteen om het niet te houden. Ik heb een relatie, maar we zijn er nog niet uit of we wel kinderen willen. Misschien ooit nog, maar het kwam op dit moment in ons leven heel ongelegen. Ik ben bezig met een nieuwe job te zoeken. Ik heb de beslissing zelf genomen, maar mijn partner stond achter mij.

Twee dagen na de test had ik een afspraak in het abortuscentrum. Daar bleek dat ik al veel verder was dan eerst gedacht. In juni heb ik een fout gemaakt met mijn anticonceptie. Ik gebruik de ring, en was ‘m vergeten in te brengen. In het abortuscentrum bleek dat ik zestien weken ver was. Ruim vier maanden dus. Ook dat heeft meegespeeld in de beslissing. Die eerste drie maanden zijn zo belangrijk voor een kindje. Het was zomer, ik ben naar festivals geweest, ben op vakantie gegaan. Ik heb alcohol gedronken, ben soms al eens zat geweest. Ik denk dat ik altijd met de bezorgdheid zou blijven zitten: ik heb niet goed voor dat kindje gezorgd vanaf het begin. Stel dat het geboren zou worden met een groei- of ontwikkelingsachterstand, of een aandoening zou krijgen in de eerste levensjaren? Dat zou ik mezelf altijd kwalijk nemen. Ik heb er nog heel open over proberen na te denken. Hoe zou het zijn om het wel te houden? Maar alles wees in de richting van een afbreking.

Maar: de wettelijke abortustermijn in ons land ligt nog steeds op twaalf weken. Na de echo zeiden ze in het abortuscentrum dat ze mij niet meer konden helpen, maar dat ik wel geholpen kon worden in Nederland. Daar zijn verschillende klinieken die abortus doen tot achttien weken, en twee gespecialiseerde klinieken waar het tot vierentwintig weken kan. Ik was even helemaal de kluts kwijt, en zag het niet zitten om die klinieken af te bellen. Daarom hebben ze in het abortuscentrum voor mij een afspraak gemaakt in Eindhoven. In Nederland is er geen bedenktijd van zes dagen, maar er zat toch een week tussen omdat het druk was.

De ingreep is goed verlopen. In Nederland gebeurt de ingreep met een roesje. Dat doen ze in België niet. Ik ben blij dat ik het niet bewust heb meegemaakt. Ik heb nooit getwijfeld, maar er wel open over proberen te denken. Want het is natuurlijk onomkeerbaar. Toen ik wakker werd, begon ik meteen te huilen. Niet uit verdriet, wel omdat er zoveel van je af valt. Ik was opgelucht dat het voorbij was. Het is een heel zware week geweest. Ik was zeker, maar je kijkt niet uit naar een abortus.

Omdat ik naar Nederland moest, wordt er niets van de ingreep terugbetaald. In België betaal je enkel het remgeld van 4,5 euro. Ik heb 900 euro moeten betalen. Het ziekenfonds komt niet tussen, en ook de hospitalisatieverzekering heeft zich teruggetrokken. Eerst zouden ze voor 50 procent tussenkomen: er stond niet in de algemene voorwaarden dat abortus niet in aanmerking komt. Tot ik een mail kreeg: de ingreep is niet medisch noodzakelijk, en werd opzettelijk veroorzaakt door de verzekeringnemer. Dat vond ik echt verschrikkelijk. Dat is hard, en onmenselijk. Niemand moet oordelen of ik dit medisch noodzakelijk vind. Een verzekering hoort ook niet te zeggen dat ik dit opzettelijk heb gedaan. Ik ben mijn ring niet opzettelijk vergeten. Ik kon niet terecht in België. Ik had geen andere keuze.

Ik kies ervoor om mijn verhaal anoniem te doen. Mensen mogen wel weten dat ik apotheker ben. Dit overkomt niet enkel laaggeschoolde vrouwen, zoals veel mensen denken. Ik sta goed in het leven. Je denkt altijd: dat overkomt mij niet. Maar het kan iedereen overkomen.

Ik sta 100 procent achter mijn keuze en ga er emotioneel nuchter mee om. Wat niet wegneemt dat ik wel af en toe heb moeten huilen. De hormonen… Niemand kiest graag voor abortus. Daarom wil ik mijn verhaal doen. Niet meer voor mezelf, maar voor andere vrouwen.

“Ik had helemaal niet door dat ik zwanger was. Ik had geen buikje, was niet misselijk, niet moe. Totaal niets. Ik was niet bijgekomen, op een kilo na.”