Anoniem – 31 – militair
Ik was misselijk, vermoeid en kreeg ik een cupmaat meer. Op de dag dat ik mijn regels moest krijgen, deed ik een zwangerschapstest. Ik en mijn toenmalige vriend waren nog geen 2 maanden samen toen ik hem het nieuws gaf. We hadden een rustig gesprek en waren het er allebei over eens dat onze relatie nog te pril was en dat kinderen nog niet voor nu waren. Dagen na de test maalde ik met gevoelens door mijn hoofd, zoals: “ik voel me klaar om moeder te worden, ik heb de leeftijd en mijn lichaam geeft aan dat het nu ook kan”. Ondanks mijn prille relatie, kreeg ik het gevoel om het te houden.
Toen ik mijn gevoel deelde met mijn partner, reageerde hij vol ongeloof. Hij beschuldigde mij dat ik ‘bewust’ zwanger was geworden en hem in de val wilde lokken. Dat, samen met nog vele andere verwijten, maakte dat mijn gevoel veranderde. Met deze man wilde ik niet levenslang verbonden zijn door een kind. Ook door mijn job, met onregelmatige uren en buitenlandse missies die weken tot maanden kunnen duren, kon ik er niet alleen voor staan. Als ik kies voor een kind, wil ik het met een gerust hart kunnen achterlaten bij mijn partner.
Rationeel was mijn keuze duidelijk: niet nu, niet met hem, niet zonder een stabiele partner. Later als mijn kind zou vragen waar zijn/ haar vader is, wilde ik niet zeggen: “Je vader wilde je niet”. Emotioneel was het een ander verhaal. Ik zocht steun en troost in verhalen die ik op het internet kon terugvinden. Het feit dat zoveel vrouwen in dezelfde situatie hebben gezeten, hielp me in mijn beslissing. Ik zocht herkenning in deze verhalen, al viel het me meteen op dat geen enkel verhaal hetzelfde was.
Het gesprek bij LUNA hielp me om rationeel te zijn en bij mijn feiten te blijven. Het gaf me handvaten om achter mijn beslissing te staan. De dag van mijn abortus vond ik verschrikkelijk. Ik was bang en zenuwachtig. Ik voelde me onbegrepen en alleen. Gelukkig heeft het personeel me vanaf het eerste moment tot na mijn abortus goed opgevangen. Ze gaven me het gevoel dat ik niet alleen was.
Na mijn abortus nam ik enkele dagen rust en bezocht ik de Beekse Bergen. Daar ging ik onbewust mijn eerste confrontatie met de buitenwereld aan. Ik zag overal kinderen en zwangere, gelukkige mama’s. Ik barste uit in tranen en crashte toen ik terug thuis was. Ik zocht troost bij één van mijn beste vriendinnen. Zij heeft me goed opgevangen en gaf me de troost die ik op dat moment nodig had. Enkele dagen later kon ik opnieuw bij LUNA terecht voor psychosociale nazorg. Beide gesprekken hebben me verder op weg geholpen, elk op hun manier.
Achteraf beschouwd sta ik nog steeds achter mijn keuze. Ik heb lessen getrokken door voorzichter en meer zorgvuldig om te springen met anticonceptie. Uiteindelijk ben ik tevreden dat mijn toenmalige partner (ex) al na 2 maanden zijn ware aard liet zien, en niet na 2 jaar. Ik wil heel erg graag mama worden, maar wel met de juiste partner.
