Kelly – 33 jaar – psychiatrisch verpleegkundige
Ik was 18 jaar toen ik mijn zoon kreeg. Niet gepland, maar wel gewenst. Abortus was toen geen optie voor mij. Een jaar later werd ik opnieuw zwanger. Ik nam wel anticonceptie, maar omdat ik een maagverkleining had gehad, werkte die niet goed. Ik wist ondertussen welke gigantische impact een kind op je leven heeft, en besliste om de zwangerschap af te breken. Ik heb daar toen niet veel aandacht aan gegeven.
Tot ik in 2017 opnieuw ongepland zwanger geraakte. Ik was pas samen met mijn partner. Hij kwam net uit een lange relatie en wij waren elkaar nog volop aan het ontdekken. We waren echt radeloos en hebben veel gepraat. Toen ik een afspraak maakte bij het abortuscentrum en opnieuw door heel het proces ging, kwamen de herinneringen van vroeger terug. Ik had vooral veel schrik voor de behandeling. Die is er uiteindelijk niet gekomen. De natuur had eerder voor ons beslist met een miskraam. Dat voelde voor mij en mijn partner als een enorme opluchting. Ik was zo blij dat ik deze keer iemand had die me steunde en die bij me was. Dat was de eerste keer niet het geval. Pas dan besefte ik hoezeer ik dat toen gemist had.
Ik ben blij dat ik mijn ervaringen kan nu delen. Ik heb dat vroeger nooit gekund. Ik ben verpleegkundige en tijdens mijn opleiding kwam abortus als een verplicht onderdeel aan bod. Het verwonderde me altijd hoe heftig de reacties waren als het onderwerp ter sprake kwam. De vooroordelen zijn nog altijd zo sterk. Daar moeten we echt vanaf. Abortus is voor niemand een makkelijke keuze, maar soms is het de beste beslissing die je op dat moment in je leven kunt maken. Ik werk nu in een wijkgezondheidscentrum. In de toekomst wil ik starten met een opleiding ervaringsdeskundige, zodat ik meer mensen kan helpen met mijn verhaal.
Als mensen mij vragen hoeveel kinderen ik heb, dan zeg ik 5. 3 zijn er heel dicht bij mij, ik had 1 miskraam en 1 abortus.